ŚW. FAUSTYNA KOWALSKA 

Miłość rzeczy małe umie

zamieniać na rzeczy wielkie.

Święta Faustyna Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec. Była trzecim z dziesięciorga dzieci. Gdy miała 20 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Miłosierdzia. W następnym roku przyjęła habit i otrzymała imię zakonne Maria Faustyna.

W 1931 roku siostra Faustyna otrzymała od Pana Jezusa pierwsze przesłanie orędzia Miłosierdzia, które miała rozpowszechnić na całym świecie. Jezus poprosił ją, aby stała się apostołką i sekretarką Bożego Miłosierdzia, wzorem, jak być miłosiernym dla bliźnich, i narzędziem do ponownego ujawnienia Bożego planu dla świata. W codziennym życiu miała nieść innym radość i pokój, zachęcić ludzi do zawierzenia Jezusowi i w ten sposób przygotować świat na Jego powtórne przyjście.

Zadanie to nie zapowiadało się łatwo. Całe życie siostry Faustyny, na wzór życia Jezusa, miało stać się ofiarą – życiem oddawanym za innych. Święta Faustyna ochoczo ofiarowała Chrystusowi swe cierpienia i łączyła się z Jego cierpieniem na przebłaganie za grzechy ludzi. W 1934 roku, na wyraźne polecenie swego kierownika duchowego, a potem też samego Zbawiciela, zaczęła prowadzić dziennik duchowy. Chociaż była zalękniona i przekonana o swej niegodności, przez następne cztery lata zapisywała w nim wszystkie objawienia i doświadczenia mistyczne, a także własne myśli, modlitwy i akty wznoszone ku Bogu. Tak powstała licząca 600 stron książka, w której prostym językiem została powtórzona i wyjaśniona ewangeliczna opowieść o miłości Boga do swego ludu, podkreślająca przede wszystkim konieczność zawierzenia Bogu i pozwolenia Mu na pełne miłości działanie w naszym życiu. Dzienniczek stanowi również wspaniały przykład tego, jak odpowiedzieć na Boże Miłosierdzie, i jak okazywać Miłosierdzie bliźnim.

Życie św. Faustyny opierało się na głębokiej pokorze, czystości intencji, pełnym miłości posłuszeństwie woli Bożej i naśladowaniu cnót Najświętszej Maryi Panny. Jej szczególne nabożeństwo do Matki Bożej oraz do sakramentu Eucharystii i pojednania dawało jej siłę do znoszenia wszelkich cierpień i ofiarowania ich Bogu dla dobra Kościoła i w intencji tych, którzy szczególnie potrzebują Bożego Miłosierdzia: wielkich grzeszników i konających.

Faustyna pisała i cierpiała w milczeniu, tylko jej spowiednik i przełożone wiedzieli, że w jej życiu dzieje się coś niezwykłego. Kiedy na skutek choroby płuc zmarła w 1938 roku, nawet jej najbliższe towarzyszki nie potrafiły ukryć zdziwienia, dowiedziawszy się, jak wielkie cierpienia i jak głębokie doświadczenia mistyczne były udziałem ich współsiostry, zawsze tak pogodnej i pokornej. Święta Faustyna wzięła sobie głęboko do serca polecenie Jezusa: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6,36), a także wskazówki swego spowiednika, który polecał jej postępować w ten sposób, aby każdy, z kim się spotka, odchodził radosny i pełen pokoju.

Orędzie otrzymane przez siostrę Faustynę Kowalską przekazywane jest już na całym świecie. Kościół uznał w niej świętą – została kanonizowana w dniu 30 kwietnia 2000 roku, a jej Dzienniczek stał się powszechnie czytanym podręcznikiem Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Zapewne nie zdziwiłoby to jej, przecież Jezus zapowiedział, że Orędzie o Miłosierdziu Bożym rozpowszechni się na całym świecie i przyniesie wiele dobra duszom – właśnie dzięki jej pismom.