Kochani Parafianie!

Uczyńcie Mi święty przybytek, abym mógł zamieszkać pośród was (por. Wj 25,8).

Tak Pan przemówił niegdyś do Mojżesza. Podobnymi słowami przed dwudziestu już laty wezwał także i nas, byśmy zbudowali Dom Jego Imieniu – ów materialny, widzialny, i ów duchowy, świątynię niezniszczalną, wiecznie trwałą, wznoszoną przez wiarę, nadzieję i miłość powołanej przez Niego wspólnoty parafialnej Świętej Siostry Faustyny w Rotmance.

W sercu noszę konkretne twarze, osoby, w tym także i te dziś już „po drugiej stronie życia”, wydarzenia radosne i smutne, sytuacje zaskakujące i nieprzewidywalne i… uwielbiam w nich Najważniejszego Budowniczego! Uwielbiam, pamiętając o słowach psalmisty, który śpiewał Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno trudzą się ci, którzy go wznoszą (Ps 127,1). Owszem, każdego dnia minionych dwudziestu lat „dotykałem” tej prawdy… miałem tego świadomość…

Miałem też jako Wasz duszpasterz radość i łaskę „widzieć”, jak rok po roku, nie bez trudu pokonując etapy „materialnego budowania”, dojrzewaliśmy wspólnie jako „żywe kamienie” duchowego Kościoła, stawaliśmy się coraz bardziej Rodziną, prawdziwą wspólnotą w Duchu Świętym. Nie sposób przywołać dzisiaj wszystkich etapów owego działania Ducha Świętego w nas i pośród nas. Zapis tego dojrzewania każdy z nas może odkryć we własnym sercu. Jest zatem za co – osobiście i wspólnotowo – dziękować Bogu, bo „wielkie rzeczy” uczynił nam Wszechmocny!

Dziękuję Bogu za Was, że jesteście w tej wspólnocie i życzę Wam, aby Jubileuszowy Rok Miłosierdzia był przystanią na trudne dziś, aby kształtował w nas poczucie odpowiedzialności za nasz wspólnotowy DOM… W tym miejscu dziękuję też serdecznie Panu Janowi Majchrzakowi za dokumentowanie naszej wspólnotowej drogi od samego jej początku, oraz ks. Piotrowi Wrzesińskiemu za film wykonany tuż przed jubileuszowym festynem.

Jezu, ufam Tobie!
proboszcz Andrzej Kosowicz