OKRES LITURGICZNY

Pierwsza część okresu zwykłego: od poniedziałku po Niedzieli Chrztu Pańskiego do wtorku przed Środą Popielcową

Pierwsza część okresu zwykłego w Kościele katolickim oddziela obchody Narodzenia Chrystusa od Zmartwychwstania Pańskiego. W oczekiwaniu na Środę Popielcową rozważamy trzyletnie nauczanie Chrystusa, przygotowujące nas (i Jego) do Paschy… Dominującym kolorem szat liturgicznych jest kolor zielony.

Święta, które obchodzimy w pierwszej części okresu zwykłego, to:

• 25 stycznia – święto Nawrócenia św. Pawła, Apostoła,
• 2 lutego – święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej),
• 14 lutego – święto świętych Cyryla, mnicha, i Metodego, biskupa, patronów Europy,
• 22 lutego – święto Katedry św. Piotra, Apostoła.

Dzień powszedni w Nazarecie

Siedzimy, mieszkańcy Nazaretu,
Przed domami
I zajadamy winogrona.
Nie umiemy żyć w utajonym czasie.
Nasze medytacje są płytkie i krótkie
I nie trwają dłużej od tego wieczoru,
Który teraz zapada nad Galileą.

Jesteśmy nieprzygotowani
Do tego, co czynimy i piszemy.
Nasze czyny i słowa
Są figurami rysowanymi w powietrzu.
A jeżeli nasze drzewa obficie rodzą,
Nie jesteśmy godni
Ich doskonałej dojrzałości.
Żyjemy na powierzchni naszej egzystencji
Jak pływające ślimaki,
Dlatego nie wzbudzimy z kamieni
Synów Abrahamowych.

A obok nas, za rogiem ulicy,
W białym domu o płaskim dachu
Czuwa czas utajony.
Wschodzi ranek.
Marya słyszy modlitewny głos żaren.
Wówczas niskim, lecz przeciągłym głosem
Wielbi Boga
I raduje się w Bogu,
Który łaknących obdarzył chlebem,
Bogaczy z niczym odprawił,
A sługę swego, Izraela,
Przygarnął do siebie, według słów swoich,
Wypowiedzianych do patriarchy.

Marya krząta się po izbie
I wzdycha z ulgą,
Albowiem dni płyną spokojnie,
A Jej Syn, jaskółczy Młodzieniec,
Chodzi do synagogi,
Czyta księgi Prawa,
Pracuje przy warsztacie ciesielskim
I hebluje drzewo.
Tylko, gdy dwie deski
Układa na krzyż
I zbija je gwoździami,
Marya niespokojnie odwraca głowę
I nic nie mówi, i udaje,
Że zmywa naczynie.

Ale pewnego dnia
Jezus, siedząc przy stole,
Pogładził złotą brodę,
Jak było w zwyczaju izraelskich młodzieńców,
Zanim podejmowali ważne postanowienie.
Marya zadrżała,
Ale nie podniosła się z krzesła
Nawet wówczas, gdy Jej Syn
Wstał od stołu i począł w milczeniu
Wiązać sandały u nóg.

Po szybkim i niecierpliwym wiązaniu
Poznała,
Że skończył się czas
Przygotowania.

A my zajadamy winogrona
I nieruchomi, jak posągi
Fałszywych bogów, patrzymy
Na biały dom o płaskim dachu
I na zasłonę z palmowych liści,
Poruszoną dłonią
Zamyślonego Młodzieńca,
Który poszedł
Drogą niezabliźnioną,
Drogą kadzidlaną,
Drogą królewską,
Wzbudzić
Synów Abrahamowych
Z kamieni.

                                    (Roman Brandstaetter, Pieśń o moim Chrystusie, Poznań 1998, s. 31–33)