| |||||||||||||
|
OKRES LITURGICZNY Pierwsza część okresu zwykłego: od poniedziałku po Niedzieli Chrztu Pańskiego do wtorku przed Środą Popielcową Pierwsza część okresu zwykłego w Kościele katolickim oddziela obchody Narodzenia Chrystusa od Zmartwychwstania Pańskiego. W oczekiwaniu na Środę Popielcową rozważamy trzyletnie nauczanie Chrystusa, przygotowujące nas (i Jego) do Paschy… Dominującym kolorem szat liturgicznych jest kolor zielony. Święta, które obchodzimy w pierwszej części okresu zwykłego, to:
Dzień powszedni w Nazarecie Siedzimy, mieszkańcy Nazaretu, Przed domami I zajadamy winogrona. Nie umiemy żyć w utajonym czasie. Nasze medytacje są płytkie i krótkie I nie trwają dłużej od tego wieczoru, Który teraz zapada nad Galileą. Jesteśmy nie przygotowani Do tego, co czynimy i piszemy. Nasze czyny i słowa Są figurami rysowanymi w powietrzu. A jeżeli nasze drzewa obficie rodzą, Nie jesteśmy godni Ich doskonałej dojrzałości. Żyjemy na powierzchni naszej egzystencji Jak pływające ślimaki, Dlatego nie wzbudzimy z kamieni Synów Abrahamowych.
A obok nas, za rogiem ulicy, W białym domu o płaskim dachu Czuwa czas utajony. Wschodzi ranek. Marya słyszy modlitewny głos żaren. Wówczas niskim, lecz przeciągłym głosem Wielbi Boga I raduje się w Bogu, Który łaknących obdarzył chlebem, Bogaczy z niczym odprawił, A sługę swego , Izraela, Przygarnął do siebie, według słów swoich, Wypowiedzianych do patriarchy.
Marya krząta się po izbie I wzdycha z ulgą, Albowiem dni płyną spokojnie, A Jej Syn, jaskółczy Młodzieniec, Chodzi do synagogi, Czyta księgi Prawa, Pracuje przy warsztacie ciesielskim I hebluje drzewo. Tylko, gdy dwie deski Układa na krzyż I zbija je gwoździami, Marya niespokojnie odwraca głowę I nic nie mówi, i udaje, Że zmywa naczynie.
Ale pewnego dnia Jezus, siedząc przy stole, Pogładził złotą brodę, Jak było w zwyczaju izraelskich młodzieńców, Zanim podejmowali ważne postanowienie. Marya zadrżała, Ale nie podniosła się z krzesła Nawet wówczas, gdy Jej Syn Wstał od stołu i począł w milczeniu Wiązać sandały u nóg.
Po szybkim i niecierpliwym wiązaniu Poznała, Że skończył się czas Przygotowania.
A my zajadamy winogrona I nieruchomi, jak posągi Fałszywych bogów, patrzymy Na biały dom o płaskim dachu I na zasłonę z palmowych liści, Poruszoną dłonią Zamyślonego Młodzieńca, Który poszedł Drogą niezabliźnioną, Drogą kadzidlaną, Drogą królewską, Wzbudzić Synów Abrahamowych Z kamieni. (Roman Brandstaetter, Pieśń o moim Chrystusie, Poznań 1998, s. 31–33)
|
||||||||||||